Kocia toaleta bez tajemnic. Jaki żwirek nie śmierdzi i się nie roznosi?

Choć może się wydawać, że kwestia żwirku to drobiazg, dla kota to często sprawa pierwszorzędna. Mruczki z natury cenią sobie czystość, a źle dobrany żwirek może skutkować... protestem w postaci niechęci do korzystania z kuwety. Wybierając idealne podłoże, warto wziąć pod uwagę zarówno preferencje kota, jak i naszą wygodę w sprzątaniu.

Czytaj też: Kompostownik pełen życia: domowy sposób na superżyzną ziemię

Podstawowy podział żwirków to te zbrylające (tworzą bryłki przy kontakcie z wilgocią) i niezbrylające, które chłoną ciecz, ale jej nie wiążą. Zbrylające są wygodniejsze w utrzymaniu czystości - usuwamy tylko zużytą część, a reszta może pozostać w kuwecie. Niezbrylające wymagają częstszej wymiany całości. A teraz czas na konkretne typy.

To jeden z najczęściej wybieranych rodzajów. Bentonit to skała, która doskonale pochłania płyny. Żwirek przypomina w strukturze drobny żwir lub piasek - i to jego wielki atut, bo koty uwielbiają to "naturalne uczucie".

Zalety: dobrze się zbryla, łatwy do sprzątania, tani, dostępny w wielu wersjach zapachowych.
Wady: łatwo się roznosi, może być niebezpieczny dla kociąt (groźba zjedzenia i zablokowania jelit), nie wolno go spuszczać w toalecie.

Produkowany z trocin lub sprasowanych wiórów, drewniany żwirek pięknie pachnie lasem - zupełnie naturalnie. To dobra opcja dla kotów wrażliwych na zapachy chemiczne.

Zalety: ekologiczny, dobrze pochłania zapachy, biodegradowalny, można go wyrzucać do toalety.
Wady: łatwo się przyczepia do łap i roznosi po domu, nie dla kotów długowłosych.

Czytaj też: Ciśnienie szaleje? W czerwcu biegnij na rynek po to warzywo

Żwirki silikatowe to półprzezroczyste, szeleszczące kryształki. Choć wyglądają nowocześnie, nie każdy kot je zaakceptuje.

Zalety: bardzo chłonny, długo utrzymuje świeżość, nie pyli się, nie roznosi tak łatwo.
Wady: nie można go spłukiwać w toalecie, może odstraszyć bardziej wrażliwe koty.

Robiony z surowców roślinnych, najczęściej ze zmielonych kolb kukurydzy. Łączy cechy zbrylające z ekologicznymi - bezpieczny i skuteczny.

Zalety: można go spuszczać w toalecie, nie kurzy się, dobrze pochłania zapachy, nie roznosi się łatwo.
Wady: nie wszystkie koty go lubią, zwykle droższy od bentonitu.

Częstotliwość wymiany żwirku zależy od kilku czynników: rodzaju podłoża, liczby kotów oraz ich nawyków. Żwirki zbrylające, takie jak bentonitowe czy kukurydziane, można uzupełniać na bieżąco, usuwając tylko zbite bryłki - pełna wymiana następuje dopiero po kilku dniach lub tygodniu, w zależności od zużycia. Żwirki silikonowe zachowują świeżość nawet do kilku tygodni, ale wymagają kontroli - po czasie mogą zacząć oddawać zapach moczu.

Czytaj też: Żółte plamy znikną w mig. Ubrania odzyskają śnieżną biel

Z kolei żwirki niezbrylające (np. niektóre drewniane) należy wymieniać częściej - zazwyczaj co 2-3 dni, bo szybciej tracą chłonność i zaczynają wydzielać nieprzyjemne zapachy. Warto obserwować zachowanie kota - jeśli zaczyna omijać kuwetę, to wyraźny sygnał, że czas na porządki.

Nie wszystkie żwirki nadają się do wyrzucania w ten sam sposób. Najbezpieczniejszym rozwiązaniem jest zawsze wyrzucanie do kosza, ale są też wyjątki. Żwirki drewniane i kukurydziane są biodegradowalne i w małych ilościach mogą być spłukiwane w toalecie, co czyni je wygodnym rozwiązaniem dla osób ceniących ekologię i prostotę. Uwaga jednak: spłukiwanie większych porcji może prowadzić do problemów z kanalizacją - najlepiej sprawdzać zalecenia producenta. Z kolei żwirki bentonitowe i silikonowe absolutnie nie powinny trafiać do WC - zbrylają się lub mają właściwości, które mogą zatykać rury. Ich miejsce jest wyłącznie w koszu na odpady zmieszane.

Czytaj też: Polacy rzadko sięgają po niego w warzywniaku. Jest skarbnicą zdrowia